Ewout D’Hoore bracht een opvallende bewerking van het eeuwenoud muziek- en balletstuk ‘Le Sacre du Printemps’ (Igor Stravinsky/Vaslav Nijinsky) in het kader van honderd jaar Vooruit. Zijn cast bestond uit een uitgekiend ploegje van ‘bijna’ honderdjarigen residerend in het Gentse woon- en zorgcentrum De Vijvers.
De dans schept een confrontatie met de menselijke levenscyclus, la vie et la mort. Een uitverkoren jonge maagd danst zich dood als offer aan de zonnegod. We komen, we zijn, we doorstaan en we sterven sowieso. Eigenlijk een voor de hand liggend thema, warempel rust er nog veel taboe op. Nog meer, vooral zij die het dichts bij de dood staan, zwijgen of vezelen er het meest over. Een boeiende reden om het onderwerp tussen de ouderen wonende in De Vijvers bespreekbaar te maken en er iets mee te doen, vond Ewout. Zo geschiedde …
Wie springlustige, hevig dansende, energetische bejaarden verwachtte, kwam bedrogen uit. Integendeel krasse oudjes schuifelden rondjes, rolden gestaag doorheen de speelruimte, improviseerden tekst ter plekke. De choreograaf/regisseur Ewout, fluisterde de instructies momentaan in. Tandie McLeod begeleidde de spelers aan de arm. Pianist Michiel Soete luisterde de ruimte op. De dans der traagheid sijpelde door, opgefleurd door onvoorziene bewegingen of woorden die het geheel immens ontroerend mooi en soms hilarisch grappig maakten.
Onconventioneel, vroeger en nu, zeg dat wel. Hoewel het publiek tijdens de première in 1913 op de vuist ging, bleven kijklustigen bij de interpretatie van D’Hoore opvallend goedlachs. Twee becommentariërende vrouwelijke speelsters (naar analogie van Statler & Waldorf – The Muppet Show), de’off the record’-opmerkingen door een wellustige actrice, een ludieke interactie tussen de pianist en een oudje, én plotse danspasjes zorgden voor lachsalvo’s.
Nochtans, de talrijke aanwezigen waren gewaarschuwd. Ewout D’Hoore gaf in zijn inleiding grif toe, dat hij of de toeschouwers niet wisten, wat er zou gebeuren. Dit risico nam de regisseur/choreograaf door enkele dementerende ouderen mee te laten dartelen in zijn bezetting. ” Leve ons vermogen tot dementie! Da’s ook goed, misschien is dat ook wel het feest van mens te zijn. Om dat te kunnen vergeten, en desondanks alle moeilijkheden en alle sombere perspectieven die er zouden zijn toch…” (cfr. interview met Ewout D’Hoore – Vooruit d.d. 12 oktober 2013).
Na honderd jaar zette Ewout D’Hoore en zijn ploeg, ‘Le Sacre du Printemps’ uniek in de verf, een geslaagde herinterpretatie van de eeuwig mooie dans. En voor mijn part is het voor herhaling vatbaar.
Mmm 